Eind oktober kwamen wereldleiders in Glasgow Schotland bij elkaar….

om te proberen de afspraken uit het akkoord van Parijs verder uit te werken. 
De belangrijkste doelstelling uit dat akkoord is dat de uitstoot van broeikasgassen fors omlaag moet om de opwarming van de 
aarde beperkt te houden tot 1,5 graad. 
Nederland heeft als gevolg van het Klimaatakkoord van Parijs een Klimaatwet aangenomen waarin staat dat gestreefd wordt om de
uitstoot van broeikasgassen binnen Nederland in 2050 terug te brengen tot (bijna) nul.||

Inmiddels hebben veel landen beloftes gedaan om dat te doen wat nodig is om de 1,5 graad te realiseren.
Hoe? 
De eerste grote deal is het einde van ontbossing in 2030. 
Daarnaast hebben diverse landen beloofd te stoppen met het gebruik van kolencentrales, waarbij rijke landen zullen stoppen 
met het verbranden van kolen in 2030 en armere landen voor 2040. 
Probleem: landen als Australië, China, India en de Verenigde Staten (grote steenkoolgebruikers) hebben de verklaring niet ondertekend.
Vooralsnog denk ik: eerst zien en dan geloven. 

Waar ik me echter het meest over verwonderd heb in het hele verhaal rond de klimaattop is het verhaal van de Oegandese klimaatactiviste Vanessa Nakate.
Ze werd vorige week samen met Gretha Thunberg uitgenodigd om de Schotse premier in Glasgow te ontmoeten op de klimaatconferentie. Na deze ontmoeting werd op social media een foto gedeeld van Thunberg met de premier, maar zonder Nakate. 
En dit is niet de eerste keer dat haar aanwezigheid weggewist werd. Ook al in 2020 werd ze door persbureau Associated Press weggeknipt uit een foto en werd zelfs niet genoemd in het persbericht.
Zelf zegt ze daar over: ‘Ze hebben niet alleen mij weggeknipt, ze hebben een heel continent weggeknipt.’
Het is toch raar?  Het Afrikaans continent is na Antarctica het continent dat het minste CO2 uitstoot. (niet meer dan twee a drie procent van de wereldwijde emissie). Toch zijn Afrikaanse volken de grootste slachtoffers van de klimaatcrisis, maar deze info haalt de voorpagina’s meestal niet. 
Zelf zegt Nakate hierover dat er in de media veel moet veranderen. Hoe kunnen de zwaarst getroffenen rechtvaardigheid en oplossingen krijgen als hun verhaal niet verteld kan worden.

Persoonlijk vind ik het een schandalige behandeling. Door iemand uit verslagen te houden en foto’s zo te bewerken dat bepaalde activisten er net niet opstaan, wordt de suggestie gewekt dat Afrikanen mogelijk niet actief zijn in een klimaatbeweging. 
Mogen zij hun verhaal niet vertellen? En als ze hun verhaal wel kunnen vertellen, wat komt er dan naar boven? Of is dat informatie waar bepaalde landen nerveus van worden?

Stof om over na te denken als we weer eens in het journaal naar de berichtgeving luisteren over de wel of niet behaalde resultaten op de Klimaattop. 
Nu komt het verhaal van Vanessa Nakate in de krant en wordt gedeeld op social media, maar zijn er meer vertegenwoordigers van landen die hun stem laten horen en vervolgens uit de berichtgeving worden gehouden?

Ondanks alle zorgen om het klimaat wens ik jullie toch een goed weekend. MJ