Ja, ik heb langer dan gebruikelijk nagedacht over de titel, maar ik heb toch veel vragen,
maar ook zorgen.
In de eerste week van juni werd ik geopereerd en ondanks dat de regels versoepeld waren t.a.v. het coronavirus koos ik ervoor om in een soort van zelfgekozen quarantaine te gaan. Je kent het wel, weerstand weg en extra gevoelig voor bacteriën en virusjes.
Na een dag of tien moest ik echt even broodjes halen. Om minder risico te lopen deed ik een mondkapje voor en handschoenen aan.
Voor mij liep (buiten op de parkeerplaats) een man die, zodra hij mij zag, omstandig begon te hoesten. Geen hand ervoor, niet in de elleboog. Achteraf dacht ik: deed ie dat nou met opzet om mij uit de tent te lokken? Vond ie het overdreven dat ik een mondkapje droeg? Ik vond het te kinderachtig voor woorden en heb hem verder niet gewezen op zijn gedrag.

Nu er in het land demonstraties en protesten georganiseerd worden, roept het bij mij wel vragen op. En ja, ik snap de mensen die protesteren tegen de anderhalve meter maatregelen ook wel. Het voelt onnatuurlijk om op zo’n afstand met elkaar te praten of een kopje koffie te drinken.
Van de andere kant zijn er natuurlijk legio mensen die, zoals ik nu, medische redenen hebben om afstand te houden of een mondkapje dragen.
Wat ik steeds mis in de media is het feit of ze überhaupt nadenken over de (zieke) medemens. Als de demonstranten vinden dat ze weer ‘gewoon’ kunnen gaan leven,  zou het kunnen zijn dat chronisch zieke mensen geen kant meer op kunnen. Is dat sociaal?

Trouwens, over dat mondkapje gesproken:
Ik kreeg van mijn moeder drie herbruikbare mondkapjes die ze had gemaakt van katoenen servetten.
Ze is een trouwe lezers van dit blog en houdt zich ook bezig met het milieu, minder plastic afval en gezond eten.
Toen ze wist van mijn zelf gekozen quarantaine is ze meteen aan de slag gegaan en stuurde mij deze set:

Deze mondkapjes van katoen ademen beter dan de papieren versies, zijn wasbaar op 90 graden en vormen geen afval.

Nou, dat was het voor deze dinsdag. Ik ben benieuwd hoe jullie er over denken. Zullen we nu ‘gewoon’ gaan leven met alle risico’s van dien? Of houden we toch nog even vol?

Fijne dag, MJ